Drama’s aan de grens

Stroper:
Goeienavond, samen. Welkom in Ginderwijd.
Een dorp, zoals je er hier in de buurt een dozijn hebt.
Het is kort na de oorlog en ons dorp ziet er nog uit,
zoals het er de laatste vijftig jaar uitgezien heeft:
Een rechte straat met burgerhuizen
en in de velden daaromheen boerderijen,
uitgestrooid met een slordi¬ge hand.
Niet direct het decor voor wereldschokkende gebeurte¬nissen.
Maar wat is er interessanter dan het leven van alledag ?
Dan wat u en ik dagelijks meemaken ?
Daarom spelen we vanavond voor u een stukje geschiedenis
van het dagelijks leven van ons dorp.
Een dorp aan de grens. Mij kent u al, al ben ik u mijn naam nog schuldig: Tinus Jansen voor de pastoor en de rijkswachter,
maar voor mijn vrienden en voor u: D’n Ties.
En die kippendief, die u daarnet mijn deur uit zag sluipen,
heet plechtig en deftig Harry Coolen. Ik weet niet of hij blijft staan,
wanneer je hem zo aanspreekt op straat. Maar als je `Mudje’ roept,
sta je het eerste anderhalf uur te luisteren naar zijn sterke verhalen.
Laat ik u meenemen naar `Het wapen van Ginderwijd’, het café van Mieke Plek. Daar komen we zeker nog meer `grote namen’ uit ons dorp tegen. Volgt u mij.
( Hij stapt de scene in, waar we een leeg café zien. Achter de tab staat een stevige vrouw van tegen de vijftig glazen te wassen. Mieke Paaymans, of liever Mieke Plek. )