Los zand

In de lounge van een chique hotel zit de familie van een groot wetenschapper en directeur van een farmaceutische fabriek te wachten op de plechtigheid. Vader zal gehuldigd worden voor zijn verdiensten. Grof gezegd, is vader echter de boze baas die ‘foute’ experimenten doet, grof geld verdient en in een ‘foute’ BMW rijdt. Met name zijn schoonzoon, een traditioneel slordig geklede ‘oudere-jongere’, hakt op het beeld van paps in. De verwikkelingen barsten pas goed los, als blijkt vader flink vertraagd is en de eigen beleving van alle betrokkenen al wachtend naar voren komt. De dochter komt weliswaar met haar man van een antiapartheid demonstratie, maar ze kan zo’n ‘droplul’ van een zwarte journalist wel kielhalen, als hij iets lelijks over paps’ activiteiten durft te zeggen. Ze verwijt haar moeder dat ze paps aangezet heeft tot grof geld verdienen. Maar die moeder heeft wel iets anders aan haar hoofd. Ze wordt voortdurend betrapt in de armen van haar lesbische jeugdliefde. Na de receptie wil ze van haar man af om mee te gaan met haar vriendin. Hoewel…? Aan de ene kant wordt ze weer jaloers als haar mans vroegere medewerkster van de universiteit dingen over hem loslaat en aan de andere kant ontwikkelen de schandalen rond haar man zich zo heftig, dat ze hem nauwelijks meer in de steek durft te laten. Er worden namelijk de meest uiteenlopende geruchten – of waarheden? – omtrent de vertraging van vader rondgebazuind. Milieudelicten, fraudes, vreemde contacten, douane-ingrijpen, ieder verhaal gaat zijn eigen leven lijden. En als vader eindelijk verschijnt voor de huldiging, blijken sommige situaties nog eens honderd procent om te slaan.  Al die tijd probeert zijn zoon, die zelf alleen maar wat is doordat hij bij pa in de zaak werkt, wanhopig te redden wat er te redden valt. Zo is ieder steeds bezig zijn eigen zaakjes te regelen. Dat geldt ook voor de voorzitter van het huldigingscomité en de beeldend kunstenaar die in een aangrenzende ruimte een expositie opent. Al snel lopen de gasten voor beide recepties door elkaar, onder het motto’ hoe meer consumptiebonnen hoe meer vreugd’. Totdat er niemand meer op z’n benen kan staan.