Verloren kind

“Verloren Kind” verhaal begint eind 1979 en is grotendeels gebaseerd op ware gebeurtenissen.   
De achttienjarige Benthe, werkzaam in de verpleging buiten haar woonplaats, krijgt een ongelukje, waardoor ze het werk niet meer kan   doen. Tijdens haar werk leerde ze daar een jongen kennen, en eenmaal thuis probeert ze (tevergeefs) contact met hem te zoeken. Nadat ze weer volledig genezen is verklaard vindt ze werk op een administratiekantoor.

Daar leert ze de zeven jaar oudere Joost kennen. Haar moeder is niet echt gelukkig met het grote verschil in leeftijd.
Een paar weken na hun eerste ontmoeting gaat Joost weer naar zijn vriendin. Daar wordt hem meteen door de moeder verteld dat zijn vriendin zwanger is. Ondanks het feit dat het kind niet van hem is besluit hij toch bij haar te blijven.
De nieuwe vriendschap is echter nog te pril om te kunnen beslissen om samen voor het kind te gaan zorgen. En zoals het vaak in die tijd ging, werd door haar ouders, in samenspraak met huisarts, pastoor en officiële instanties, beslist om het kind af te staan.
Het wordt voor Benthe een zeer moeilijke tijd. Ook al omdat haar moeder haar vanaf dat moment bijna volledig negeert.
Als de zwangerschap zichtbaar wordt moet ze naar een doorgangshuis voor zwangere meisjes en ook dat is een moeilijke tijd.
Benthe wordt, zoals in die tijd bij de vele ongewenst zwangere meisjes, door de Kinderbescherming en ook de zusters van het doorgangshuis, op een erg agressieve manier benaderd.
Haar vader komt haar eenmaal per week opzoeken, terwijl haar moeder buiten in de auto blijft zitten. Wat Benthe, ondanks haar moeders houding, echt pijn doet.
Haar vriend Joost komt haar elk weekend opzoeken. Ze lopen elke keer flink wat kilometers en uiteraard hebben ze daarbij veel te bespreken.
Ze bevalt van een meisje en na de zeer emotionele bevalling komt ze weer thuis. In een thuis waar weinig vreugde heerst.
Gelukkig is er altijd haar vriend Joost, die haar liefdevol opvangt en begeleidt.
Ruim een jaar later treden Joost en Benthe in het huwelijk, en ze nemen het huis van Benthes ouders over. Kort daarna sterft haar moeder.
De bezoeken van de maatschappelijk werkster zijn zeer opdringerig en daardoor erg emotioneel. Onder druk gezet en door het onthouden van de juiste informatie besluit ze dan toch te tekenen. Ook al omdat   volgens de maatschappelijk werkster het kind al bij een adoptiegezin geplaatst is.
Ondanks het feit dat ze geen kinderen krijgen is het toch een gelukkig huwelijk. En na zo’n twintig jaar lijkt die moeilijke periode toch op de achtergrond te zijn geraakt. Maar niet bij Benthe, haar afgestane dochter   is nooit uit haar gedachten.
Een op bezoek zijnde oud-collegaatje vertelt dat zij en haar man twintig jaar geleden een jongetje hebben geadopteerd.
Benthe wordt daardoor meteen zwaar herinnerd aan het afstaan van haar eigen dochter, en reageert heel emotioneel.
Uiteindelijk gaat ze samen met haar man, en gelukkig ook met de hulp van haar vader, op zoek naar haar ‘Verloren Kind.’
Een indringend verhaal over gedwongen afstand, de rol van allerlei instanties en ook de rol van ouders.

Serieus toneel grotendeels gebaseerd op ware gebeurtenissen.