Pygmalion

Pygmalion was volgens de legende een Griekse beeldhouwer, die op het beeld van een vrouw, dat hij schiep, verliefd werd en welk beeld tot leven kwam. Prof. Higgins, spraakleraar en dialectenkenner, heeft het bloemenmeisje Eliza Doolittle, afkomstig uit een achterbuurt, weliswaar niet geschapen, maar hij leerde haar spreken en zich behoorlijk gedragen, als gevolg van een weddenschap met zijn vriend kolonel Pickering, een even verstoken vrijgezel als hij zelf. Hij is zo trots op het slagen van zijn experiment, dat hij de verandering, welke innerlijk in Eliza plaats gehad heeft niet ziet. Nadat zij in de uitgaande wereld met goed gevolg haar nieuwe staat heeft vertoond en de mannen over haar spreken als een ding en niet als een mens, komt het tot een uitbarsting tussen haar en Higgins, waarbij blijkt hoe diep hij haar gekwetst heeft en hoe veel zij van hem houdt. Haar gevoel van eigenwaarde dwingt haar zijn huis te verlaten. Zij vindt een toevlucht bij Higgins’ moeder, een wijze, menselijke vrouw, die begrijpt wat haar zoon heeft aangericht in het van nature onbedorven meisje, dat in haar oude wereld niet terug kan en voor wie in de societywinkel geen plaats is. Door Eliza’s vlucht in zijn ijdelheid gekwetst, komt hij bij zijn moeder om raad.
Het blijkt, dat hij zo aan haar aanwezigheid en aan de kleine diensten welke zij hem bewijst, gewend is, dat hij haar niet missen wil. In een twistgesprek verwijt Eliza hem zijn aanmatigende wijze van optreden, die de mens en de vrouw in haar kwetst. Zij brengt hem aan zijn verstand, dat zij met wat zij van hem geleerd heeft haar eigen brood kan verdienen en hem niet meer nodig heeft. Zij vertrekt met mevrouw Higgins om boodschappen te doen maar hij is zo overtuigd, dat zij in zijn huis zal terugkeren, dat hij haar op zijn bazige manier een paar boodschappen opdraagt. En het heeft er alle schijn van, dat hij zich niet vergist, want zij komt terug om het nummer van zijn handschoenen te vragen.